تعارض محیطی

محیط زیستی، روانی و اجتماعی، سهم زیادی در بروز خلاقیت دارد.

میل به فعالیت اجتماعی نشانگر پیوند جوییست.

گرایش به پیوند اجتماعی لزوما به معنای همراهی و تطابق و همرنگی اجتماعی نیست.

و می‌توان در عین میل به پیوند اجتماعی رفتار های کناره گیری و انزوایی را مشاهده نمود.

علت اصلی تعارض فرد با محیط یا همون دیگر افراد؛ جمع یا در دید گسترده تر جامعه تعارض بین اهداف و ارزش های شخصی و اهداف گروهی و کلی است که بهبود آن نیازمند سازش یافتگی محیطی است.

با توجه به تعارض میان کناره گیری و پیوند جویی اجتماعی؛ تنها جهت گیری درونی شرایط برای فعالیت در یک محیط نا آشنا و ناهمگون را فراهم می آورد که این ؛ زمینه سازش یافتگی محیطی است

فضای زندگی، فضای آموزشی، فضاهای فرهنگی فرد گرا و جمع گرا، فضاهای همگن و فضاهای سازمانی و گروه های شغلی هر کدام به نوبه خود می‌تواند تا حدودی فرد را دچار تعارضی که در بالا ذکر شد کند.

بنابراین سه راه کلی پیش روی فرد دچار تعارض قرار دارد :

۱) اهداف محیط را در جهت ارزش های خود تغییر دهد که جدا از سختی این راه معمولا با واکنش و عکس العمل دیگران رو به رو خواهد شد و نتیجه آن احساس تنهایی و نیز احساس ترد شدگی است.

۲) محیط را ترک کند ؛ که البته با توجه به صدمات ؛ تبعات و شاید حتی دست آورد های مثبت این قضیه باز هم فرد تا حدودی دچار احساس تنهایی خواهد شد.

۳) اهداف خود را در جهت ارزش های محیط تغییر دهد ؛ یعنی سطحی از تعادل بین ارزش های فردی و ارزش های محیطی که نتیجه آن همان سازش یافتگی محیطی است.