مکتب روانشناسی تعاملی بر و مبانی نظری خاصّی پی‌ریزی شده است که بر یکپارچگی ماهوی «هستی»، «شناخت»، «انسان»، «نظام ارزشی» و «پاکی سرشت»تأکید می‌ورزد.
رویکردهای سنتی در روانشناسی اغلب بر تحلیل مجزای پدیده‌های روانی متمرکز بوده‌اند. این نگاه، اگرچه دستاوردهایی به همراه داشته، اما از درک کلیت و انسجام روان انسانی ناتوان مانده است. روانشناسی تعاملی تلاشی است برای گذار از این پراکندگی نظری و ایجاد نگاهی کل‌نگر، که پدیده‌های روانی را نه به‌صورت منفرد بلکه در بستر ارتباطات‌شان مطالعه می‌کند.در این رویکردها، پدیده‌های روان‌شناختی اغلب به‌صورت پراکنده و مجزّا مورد بررسی قرار گرفته‌اند. روانشناسی تعاملی، پاسخی به این نقص بنیادی است؛ رویکردی که می‌کوشد ماهیت پدیده‌های روان‌شناختی را نه به‌طور منفرد، بلکه در شبکه‌ای از تعاملات درک کند. این مقاله، با هدف روشن‌سازی جایگاه نظری و روش‌شناختی روانشناسی تعاملی، به تعریف، موضوع و روش این علم می‌پردازد.