خلاقیت یک سازوکار پیچیده و پویا است که در تعامل با عوامل فرهنگی، ساختارهای اجتماعی، روش‌های آموزشی، محدودیت‌ها، انگیزه‌های فردی و گروهی و فناوری‌های نوظهور شکل می‌گیرد. در نتیجه، خلاقیت صرفاً یک ویژگی فردی یا ذاتی نیست، بلکه محصول هم‌کنش چندوجهی عوامل بیرونی و درونی است.در پارادایم چندلایه‌ای خلاقیت، هر لایه (از زمینه‌های فرهنگی و ساختارهای اجتماعی گرفته تا ابزارهای فناورانه و الگوهای مدیریتی) به‌مثابه بخشی از یک چرخه هم‌افزا عمل می‌کند. این نگاه جامع به ما امکان می‌دهد تا ظرفیت‌های نهفته خلاقیت را در تمامی سنین – از کودکان پیش‌دبستانی تا دانشجویان و کارکنان سازمان‌ها – پرورش دهیم و با در نظر گرفتن محدودیت‌ها، از آن‌ها به‌عنوان انگیزه‌ای برای خلاقیت بیشتر استفاده کنیم. افزون بر این، رویکرد نظام یافته و چندوجهی در رویارویی با مسائل اجتماعی و زیست‌محیطی، فرصت‌های جدیدی برای نوآوری و حل مسئله به شکل پایدار فراهم می‌سازد.
خلاقیت یکی از مهارت‌های کلیدی در دنیای امروز است که نه‌تنها در حل مسائل، بلکه در نوآوری و پیشرفت علمی و فرهنگی نقش اساسی دارد. با این حال، عوامل متعددی همچون اضطراب خلاقیت، محیط‌های آموزشی سنتی و محدودیت‌های فکری می‌توانند مانعی برای بروز خلاقیت باشند. در این میان، فناوری‌های دیجیتال، یادگیری مشارکتی و ادغام هنر در آموزش، فرصت‌های جدیدی برای پرورش خلاقیت و تقویت تفکر انتقادی فراهم می‌کنند. در این نوشتار، به بررسی نقش این عوامل در تسهیل خلاقیت در محیط‌های آموزشی پرداخته خواهد شد.