فرانگری((Faranegari) به رویکردی اشاره دارد که از ترکیب چندین پارادایم به منظور ارائه یک دیدگاه یکپارچه و وحدت یافته استفاده می‌کند. در این رویکرد، به‌جای پایبندی به یک پارادایم خاص، از عناصر، مفاهیم و روش‌های چندین پارادایم برای تحلیل یک پدیده بهره گرفته می‌شود.
مبتنی بر «نظام سه گانه تیزهوشی» خلاقیت متأثر از یک هسته مشترک موسوم به «پویایی» است که در جلوه دوم سه خاستگاه مهم را پدید می آورد: «طرح نو»، «حل مساله اکتشافی»، «کارآفرینی» این سه خاستگاه به نوبه خود پنج حیطه بزرگ خلاقیت را پی می ریزد:«نظریه پردازی»، «مفهوم یابی»، «استنباط»، «رهیابی تحلیلی» و «نوآوری»