مؤلفه های رضایت از زندگی در یکی از دو قلمرو بزرگ «تعالی فردی» و «ارجمندی» جای می گیرند.

الف) قلمرو تعالی فردی

این قلمرو شامل شش مؤلّفهٔ «استواری» «تعالی»، «پشتیبانی»، «فردیّت»، «تأثیر» و «معناگرایی» است.

استواری

به معنای «رهیابی در زندگی بدون احساس سردرگمی، قرارگیری در مسیر رشد بدون احساس رکود، برخورداری از سلامت بدون احساس نگرانی برای بقاء و احساس مفیدبودن و خشنودی از کار شخصی بدون مقایسه با دیگری و یا غبطه خوردن» است.

تعالی

یعنی «احساس موفقیّت ناشی از کسب جایگاه شایسته در زندگی و احساس پیشرفت در زندگی در نیل به رتبه اوّل با کسب جایگاه عالی با استفاده از فرصت رقابت که خشنودی از شهرت شخصی را به همراه دارد». 

پشتیبانی

به معنای «احساس راحتی ناشی از بهره مندی از وجود راهنما در زندگی، همراهی فرد مناسب، همکاری اطرافیان، برخورداری از حمایت در سختیها و پذیرفتگی محیطی» است.

فردیت

اشاره به «برخورداری از آزادی کافی و استقلال فردی همراه با تلاش کمالگرایانه در کار مبتنی بر خودشناسی کافی و شناخت خوب اطرافیان دارد که منجرّ به نفوذ در دیگران می شود».

تأثیر

به معنای خوشحالی از اثر گذاری بر دیگران و خشنودی از پرورندگی است که موجب دلبستگی به افرادی در زندگی شده جاودانگی نام را تحقّق می بخشد

معناگرایی

به معنای «ریشه دواندن معنویّت در زندگی همراه با پایبندی به ارزشهای دینی و رعایت ارزشهای معنوی» است.

پس «تعالی فردی» به مثابهٔ بزرگترین گسترهٔ رضایت از زندگی اشاره دارد به: «بهره مندی از حمایت معنوی که موجب جایگاه یابی فردی، استواری روانی، پیشرفت مستمرّ و تأثیر اجتماعی می شود».

و به مفهوم گسترده، «احساس راحتی و سلامت ناشی از بهره مندی از همراهی، همکاری و حمایت معنوی یک راهنما در زندگی که موجب ریشه دواندن معنویّت در زندگی با پایبندی به ارزشهای دینی و معنوی و خودشناسی وی می شود و فرد با برخورداری از آزادی و استقلال فردی و احساس موفقیّت ناشی از کسب جایگاه شایسته و خشنودی از تلاش کمالگرایانه شخصی در مسیر پیشرفت و رشد در زندگی در نیل به رتبه اوّل با کسب جایگاه عالی را طی می کند بدین سان با دلبستگی به افرادی در زندگی بر پایه شناخت خوب آنها توام با پذیرفتگی محیطی که امکان نفوذ و تأثیر و پرورش دیگران را فراهم می آورد و به فرد احساس مفیدبودن، حسن شهرت و جاودانگی نام در زندگی می دهد».

ب) قلمرو ارجمندی

این قلمرو در برگیرنده چهار مؤلّفه «درست زیستی»، «بالندگی»، «وجاهت» و «خودکامیابی» است

درست زیستی

به معنای «احساس سرزندگی و آرامش روانی مبتنی بر دستیابی به معنای زندگی که سبب رضایت از زندگی» می شود

بالندگی

به معنای «پویایی فردی و کارآمدی هدفمندانه برای بهترین بودن است به گونه ای که اطرافیان به دیدگاههای فرد ارزش قائل می شوند

وجاهت

به معنای «عقاید مبتنی بر معنویّت فرد مورد توجّه قرار می گیرد و از تشویق مورد انتظار برخوردار می شود به گونه ای که درهنگام دشواریها احساس تنهایی نخواهد داشت

خودکامیابی

به معنای «دستیابی به پیشرفت در موفّقیّت منتظره بدون احساس وابستگی به دیگران در زندگی» است. 

پس «ارجمندی» به منزله یکی از مهمترین قلمروهای رضایت از زندگی اشاره دارد به: «احساس سرزندگی، آرامش روانی با دستیابی به معنای زندگی مبتنی بر معنویّت به گونه ای که عقاید فرد مورد توجّه و ارزشگذاری از سوی محیط قرار می گیرد و پویایی فردی و کارآمدی هدفمندانه برای بهینگی موفّقیّت و پیشرفت منتظره در زندگی را هموار می سازد. بدین ترتیب فرد از تشویق مورد انتظار برخوردار می شود و بدون احساس وابستگی به دیگران در هنگام دشواریها، هیچ گاه احساس تنهایی نخواهد داشت. چنین شرایطی در مجموع سبب رضایت از زندگی می شود».