پایداری روانی از اصول بنیادین خلّاقیّت به شمار می آید. هنگامی که «تفرّد» با «احساس امنیّت» ترکیب می شود، پایداری روانی رخ می دهد. از این رو، فرد خلاق علاوه بر احساس آرامش روانی لازم و به تعبیر دیگر، کاهش بیتابی روانی باید از احساس تفرّد کافی نیز برخوردار باشد. 

لذا حیطهٔ پایداری در گسترهٔ خلّاقیّت به خصائص تفرّد، تصمیمگیری و ایستادگی در رویارویی با محیط اشاره دارد

انواع «خودِ» موجود در تفرّد، بستر و زمینه را برای تصمیمگیری مهیّا می کند؛ از آن رو که تصمیمگیری پدیده ای فردی (غیر مشارکتی) است. در مجموع این دو خصیصه، ظرفیّت ایستادگی بر روی دیدگاه فردی و تصمیم شخصی را تحقّق می بخشد. چنین شرایطی به فرد خلاق آمادگی پیگیری خواسته ها و اولویتها و تصمیمها را در قبال موقعیتها و وضعیتهای محیطی می دهد. بدون چنین ایستادگیهایی، نه فرایند و نه برایند خلاقانه شکل نمی گیرد. همه آثار خلاقانه که نقاط عطفی در تاریخ بشر تشکیل داده اند، مقتضی پایداری روانی فرد خلاق بوده اند.