اگر فردی به دیگری احساس تفرد دهد، در خود احساس پیشرفت می‌کند. این رابطه در چارچوب شکوفایی وجودی به دلیل تعامل روانشناختی میان تفرد و پیشرفت شکل می‌گیرد، جایی که کمک به دیگری در یافتن هویت منحصربه‌فردش، به احساس رشد، کمال و موفقیت در خود فرد منجر می‌شود.
بر اساس شکوفایی وجودی، اگر فردی به دیگری احساس امنیت بدهد، در خود می‌تواند احساس پیشرفت را تجربه کند. این ارتباط به دلیل تعامل روانشناختی میان امنیت و پیشرفت رخ می‌دهد، جایی که فرد با ایجاد امنیت برای دیگران، به رشد، تعالی و کمال شخصی خود دست می‌یابد.ایجاد امنیت برای دیگران، منجر به پیشرفت فردی می‌شود، زیرا فرد کارآمدی، مهارت‌های مدیریتی، هویت حرفه‌ای، معنای زندگی و روابط مثبت خود را توسعه می‌دهد. این فرآیند یک تعامل روانشناختی دوسویه است که در آن ایجاد امنیت، به معنای ایجاد بستری برای پیشرفت دیگران و همچنین رشد خود است.
بر اساس شکوفایی وجودی، اگر فردی به دیگری احساس پیشرفت بدهد، در خود می‌تواند هم احساس تفرد و هم احساس امنیت را تجربه کند، اما نوع احساسی که ایجاد می‌شود به نیت، بافت روانشناختی، و سطح خودآگاهی فرد بستگی دارد. این تعامل را می‌توان به شکل زیر توضیح داد:
بر اساس شکوفایی وجودی، اگر فردی به دیگری احساس تفرد دهد، در خود احساس امنیت می‌کند. این پدیده به تعامل روانشناختی بین امنیت و تفرد در چارچوب نظریه شکوفایی وجودی بازمی‌گردد. ایجاد تفرد در دیگران، منبعی برای امنیت روانی فرد است. این فرآیند نوعی بازتاب مثبت روانی ایجاد می‌کند که فرد در ایجاد هویت مستقل و قوی برای دیگران، به حس ارزشمندی، معنا، مسئولیت‌پذیری و قدرت شخصی می‌رسد و در نتیجه احساس امنیت روانی و عاطفی در خود پیدا می‌کند. این تعامل یکی از اصول کلیدی شکوفایی وجودی است، جایی که تفردبخشی به دیگران، منجر به امنیت درونی و شکوفایی متقابل می‌شود.
فیزیکالیسم به این باور اشاره دارد که همه پدیده‌ها، از جمله حالات ذهنی و روانشناختی، صرفاً فیزیکی هستند و می‌توان آنها را به فرآیندهای زیستی و شیمیایی در مغز تقلیل داد. با این حال، در بررسی پدیده پیچیده‌ای مانند بیتابی روانی، محدودیتهای فیزیکالیسم آشکار می‌شود.فیزیکالیسم به دلیل تقلیل‌گرایی زیستی، نادیده گرفتن کیفیات ذهنی و تجربه‌های درونی نمی‌تواند پدیده پیچیده‌ای مانند بیتابی روانی را به طور کامل توضیح دهد. این پدیده نیازمند رویکردهای جامع‌تر مانند روان‌شناسی وجودی، پدیدارشناسی ذهن و رویکردهای چندبعدی روانشناختی است که حالات ذهنی را به عنوان تجربه‌های چندسطحی در نظر می‌گیرند.
بر اساس شکوفایی وجودی، اگر فردی به دیگری احساس امنیت بدهد، در خود احساس تفرد می‌کند. ایجاد احساس امنیت برای دیگران به فرد احساس تفرد، هویت و ارزشمندی می‌دهد. این تعامل یکی از اصول بنیادین شکوفایی وجودی است، جایی که دیگران به آینه‌ای برای هویت فرد تبدیل می‌شوند و فرد با ایجاد امنیت، معنای عمیق‌تری از خود و تفرد واقعی را تجربه می‌کند. هویت پایدار و شکوفایی وجودی دقیقاً در همین تعامل پویا بین امنیت‌بخشی و خودشناسی شکل می‌گیرد.
مفهوم شکوفایی وجودی (Existential Flourishing) به عنوان برایند تعاملی سه نیاز امنیت، تفرد و پیشرفت، به حالتی روانشناختی اشاره دارد که در آن فرد به بالاترین سطح بلوغ روانی، معنوی و اجتماعی دست می‌یابد و به طور مستمر در مسیر رشد، کمال و تکامل شخصیتی حرکت می‌کند، در حالی که هویت فردی و ارزشهای بنیادین او در برابر تغییرات زندگی ثابت و منعطف باقی می‌ماند. شکوفایی وجودی حالتی از زندگی متعادل، معنادار و رو به رشد است که در آن فرد با هویت پایدار، رشد مداوم و خودتحقق‌بخشی تکاملی به بالاترین سطح شکوفایی شخصی دست می‌یابد. این مفهوم به معنای دستیابی به زندگی اصیل، پایدار و پویایی است که با احساس امنیت درونی، استقلال فکری و معنای زندگی همراه است.
مبانی تجربی روانشناختی ذاتی بودن ارزشهای اخلاقی بر اساس یافته‌های علوم شناختی، روان‌شناسی تکاملی و علوم عصبی است. این مبانی نشان می‌دهند که اصول اخلاقی مانند عدالت، کمک به دیگران و همکاری، در ساختار ذهنی و زیستی انسان‌ها نهادینه شده‌اند و فراتر از آموزش‌های اجتماعی هستند.
